Design Thinking draait om het snel testen van producten en diensten. Zo weet je meteen of je een gouden idee in handen hebt of… het meteen de binnenkant van de prullenbak kunt laten zien. En jazeker, dat laatste overkomt mij ook.
Even een paar jaar terug in de tijd... Eigenlijk vond ik het best wel gekkies, die mensen die hun zolder vol blikvoer hadden staan. Maar nadat ik in maart 2020 nietsvermoedend in de Lidl stond en geen havermout meer kon krijgen, was ik verbaasd. En toen ook het knäckebröd op was en het brood en het wc-papier, was ik ontredderd. Dat dit in Nederland kon gebeuren, pure waanzin.
Maar in de heftigste coronatijd werd ik zelf ziek en bleek mijn voorraadkast niet voldoende te zijn. Ik zat in quarantaine, kon niet bestellen bij de supermarkten waar ik altijd bestelde en mijn wc-papier raakte letterlijk op. Dit wil ik niet nogmaals meemaken en daarom begon ik goed op te letten op alles wat houdbaar was. Welke groente zitten er in potten, zakken en blikken? Welke eiwitten (vlees, zuivel) zijn zo houdbaar gemaakt dat ze nog een hele tijd meekunnen? En trouwens: wat zouden lang houdbare ontbijtjes zijn?
Ik stelde een doos samen met eten voor 14 (!) dagen en zette die op zolder. In die doos zitten lekkere en redelijk voedzame maaltijden. Indiase curry’s met kip en rijst, stamppotjes, mexicaanse schotels waar ik zelf wraps bij kon maken en meer. Ik vulde het aan met broodbakmixen en ook lekkere dingen als chocolade en wijn. Met de doos kon ik avondmaaltijden maken, maar ook diverse hummusjes voor op versgebakken brood en ontbijtjes met havermout en fruit (!).
Mijn idee: dat wil toch iedereen?
Zelf zat ik dus helemaal gebakken voor de volgende lockdown of quarantaine. Het leek mij dan ook dat iedereen behoefte had aan zo’n doos. Ik peilde mijn omgeving (nóóit doen, je omgeving vindt alles tof wat je doet) en werd nog enthousiaster.
Daarna belde ik een grote potentiële leverancier die wel wat zag in dit ‘schattige kleinschalige idee’ en als uitzondering voor veel minder dan de normale minimale afname wilde leveren.
Toch maar even testen
Voordat ik duizenden euro’s ging investeren in dit oorspronkelijke hobbyprojectje, draaide ik toch eerste een prototype en test in elkaar. Via Umso.com maakte ik een onepager waarop ik uitlegde wat mijn aanbod was (verschillende soorten maaltijdboxen die je zo op zolder kon zetten) en een koop-knop. Daardoor kon ik meten hoeveel bezoekers de site trok en hoeveel écht op de koop-knop zouden drukken. Daarna ontwierp ik een flyer via Canva.com met daarop een QR-code naar de website. Ik bestelde 500 stuks voor een klein bedrag. Daarna verspreidde ik ze in verschillende soorten buurten in de stad. Daarnaast zette ik een kleine campagne via Facebook op. De box zelf bestond dus nog niet, ik besloot dat ik die wel kon maken als er bestellingen waren.
En toen was het afwachten. Hoeveel mensen gingen naar de site en hoeveel maaltijdboxen ‘verkocht’ ik.
…Dat was er 1…
Huh? Het was toch zo’n goed idee?
Iedereen die ik had gesproken in mijn onderzoek was enthousiast. Maar het blijkt maar weer: wat mensen zeggen en wat ze doen, zijn twee totaal verschillende dingen. Niet voor niets is prototypen en testen zo belangrijk.
Ik had mijn idee kunnen pivotten. Maanden later realiseerde ik me bijvoorbeeld dat alleen al de naam ‘Lockdown Box’ wellicht niet zo goed was. Ik had kunnen testen met verschillende namen die minder negatief waren, of juist met een ‘Quarantaine Box’. Want de supermarkten raakten nooit echt meer leeg, maar de quarantaines bleven onverwacht en impactvol.
Ik besloot echter te stoppen met het project. Hoewel ik er al aardig wat tijd in had zitten, waren de kosten gelukkig nog gering gebleven. Mijn eigen maaltijdbox staat nog steeds op zolder - voor het geval dat - maar commercieel uitbuiten doe ik niet meer. Op naar het volgende idee!